Ik heb mezelf
versteld doen staan. Afgelopen vrijdag is voor de tweede keer mijn beloved
Iphone gestolen. Enkele maanden geleden gebeurde dit ook; toen ben ik drie
dagen in bed gaan huilen over hoe kut mijn leven was. Ik had duidelijk niet
door hoe perfect mijn leven eigenlijk was..
Ik had een baan,
was zelfs mee op vakantie genomen door zowel mijn vader als een vriendinnetje,
een vriendje, ik was wezen backpacken en was alweer goed op weg met sparen voor
een volgende trip, was volop aan het festivallen en bovendien was het zomer.
Toen werd mijn telefoon gestolen en dacht ik dat de wereld instortte. Oftewel
gevalletje wereldvreemd.
Afgelopen vrijdag
heeft ‘iemand’ (ik probeerde een woord te vinden waar ik al mijn haat in kwijt
kan, blijkt: hier is nog geen geschikt woord voor) mijn telefoon uit mijn tas
gejat terwijl ik even stond te kletsen met een vriendinnetje voor een café (dit
keer in volledig nuchtere staat, wil ik graag vermelden). Toen ik opmerkte dat
dit was gebeurd, was het enige wat ik dacht ‘tuurlijk, kan er ook nog wel bij’.
Uiteraard heb ik enkele uren hier om gerouwd in de vorm van flinke ugly cries,
maar tegen het avonduur die zaterdag besloot ik dat er maar 1 oplossing was op
dat moment: wijn. Wijn leidt tot de ‘fuck it’-instelling. En ach, die heb ik
maar aangehouden.
Je kunt je wel
door alles uit het veld laten slaan, maar wat schiet je er mee op? Toen mijn
vader hoorde dat mijn telefoon gestolen was, dacht hij dat ik in een flinke
depressie zou belanden (denken mijn ouders volgens mij nog steeds), omdat ik
bekend sta als dramaqueen en iemand die niks zelf kan oplossen. IK HEB NIEUWS:
ik kan het nog steeds niet zelf oplossen, maar wel er zelf mee dealen. En daar
ben ik trots op. Schouderklopje voor mezelf.
Oh je mag wel
pity tonen in de trant van een fles wijn brengen hoor, dat mag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten