De sociale frustraties van Facebook

Ontvriend worden op Facebook. Hè, maak jij je serieus druk hierover? Ehm, ja, wacht maar tot het jou overkomt.

Soms ben je ongegeneerd aan het rondneuzen op Facebook (soms? Heel vaak, ik ben werkeloos, ik leef op Facebook) en dan kom je wel eens iemand tegen waarmee je niet bevriend bent, maar dat ooit wel was. Huh? Ik heb diegene niet verwijderd. Harde realiteit: je bent ontvriend. Iemand vond jou niet leuk genoeg om als Facebook-vriend te hebben. Klap in je gezicht. Vind je mijn sarcastische statusupdates irritant? Vind je dat ik teveel post? Vind je mij niet aardig? Heb ik je iets aangedaan? Kortom, je begint enorm aan jezelf te twijfelen en neemt dit uiteraard persoonlijk op. Een vriendschapsverzoek op Facebook is zo geaccepteerd, maar iemand verwijderen.. is toch een stap verder. Ik geef toe, ik heb soms mijn ikganumijnvriendenlijstopschonen-moment; ik flikker een hele teringbende mensen eraf. Oftewel, ik ga selectief naar mijn lijst kijken en zoek inderdaad een redenen om iemand te ontvrienden. Zonder reden mag je blijven (ik wil diegene immers niet onverdiend verdriet doen). De meest voorkomende redenen voor mij om iemand te ontvrienden zijn: 

1. Wie ben je? Ken ik jou?
2. Ik word helemaal gestoord van alle Farmville/Bubblespelletje-shit berichten; ik weet dat ik dit ook kan afschermen, maar voor straf van het posten van al deze zooi verwijder ik je
3. Je bent een kutwijf

Sommige mensen komen met het excuus ‘ik heb alleen goede vrienden als Facebookvriend’. Jij hebt 250 goede vrienden? Respect.

Nog even terugkomend op het toevoegen van mensen. Hier ben ik soms ook te makkelijk in. Wat zijn de kwalificaties van een Facebookvriend? Ik beken, bij mij ligt die op 4 glazen wijn en een kort gesprek. Jawel, jij wilt vrienden worden op Facebook? Hatsee, voeg me maar toe. De volgende ochtend kan het wel zijn dat ik diegene ook weer verwijder. Oh, reden 4. voor ontvrienden: dronken vergissing. Volledig legaal is deze.

Een ander groot frustratiepunt wat ik graag onder de aandacht wil brengen (sommigen kunnen hier iets van leren, sommigen zijn volledig met mij), is het feit dat mensen wèl Facebookvrienden met je willen worden, maar je niet kunnen begroeten, mocht je ze in levende lijve tegenkomen. Wat is dit voor rare onsociale gewaarwording? Hier ligt voor mij zo’n enorm stuk onbegrip. Ik heb serieus meegemaakt dat een specifiek persoon mij een vriendschapsverzoek had gestuurd op Facebook. Ik was nog niet toegekomen aan de acceptatie hiervan, of ik kwam diegene al tegen in de stad. Hij kijkt me aan en zegt NIKS. Loopt stug door. Ehm… vriendschapsverzoek: DENIED. Wat je dacht je zelf.

 Mocht ik jou toevallig van Facebook hebben verwijderd en dit gaat er bij jou niet in, schroom niet me te berichten en te vragen naar een verklaring. Mocht dit andersom zo zijn, kun je er van mij ook eentje verwachten.

Oh ja, ik hoef trouwens niet te weten wanneer je aan het sporten bent, tenzij je dit met mij doet en me in het bericht tagged. Dan is het uiteraard wel weer cool.

                                                                                         

Blue Monday Tunes

Aaaaah Blue Monday, heftig joh!

Ehm nee, sorry, ik doe hier niet aan mee. Waarom is deze maandag erger dan anderen? Ik zal wel ergens iets gemist hebben. Mijne begon best goed, ik heb zorgtoeslag gekregen. Ik heb een tosti met zalm en roomkaas gehad.

Maar, hè, speciaal voor de depressievelingen heb ik wat rustige, ontspannende tunes op een rijtje gezet: Not so Blue Monday.

Vooral op 'Stolen Dance' van Milky Chance kun je lekker met je kopje koffie in je huiskamer gaan staan en een beetje meewaggelen.

Mocht je denken (haha, waarschijnlijk niet): 'holy fuck die chick heeft taste', je kunt zowaar mijn Spotify lijsten volgen. 

Je wordt hier overigens verrast door mijn brede smaak aan muziek: van techno tot indie tot reggaeton tot muziek waar we niet over willen praten.

Mochten deze tunes je er niet bovenop helpen; dit kun je dan proberen.

Succes ermee.

Wijze woorden

Ik vind mezelf bovengemiddeld intelligent en kijk daarom ook graag naar mensen van mijn eigen niveau. Geordie Shore is een typisch voorbeeld dat laat zien hoe de wereld in elkaar steekt. Graag een aantal wijze woorden van mijn heldinnen Charlotte & Vicky.

Nee maar even zonder dollen, zij trekken mij deze depressieve, regenachtige dagen door. Voor alle andere verdrietige mensen die regen haten; een aanrader.

De nieuwe instelling: fuck it

Ik heb mezelf versteld doen staan. Afgelopen vrijdag is voor de tweede keer mijn beloved Iphone gestolen. Enkele maanden geleden gebeurde dit ook; toen ben ik drie dagen in bed gaan huilen over hoe kut mijn leven was. Ik had duidelijk niet door hoe perfect mijn leven eigenlijk was..

Ik had een baan, was zelfs mee op vakantie genomen door zowel mijn vader als een vriendinnetje, een vriendje, ik was wezen backpacken en was alweer goed op weg met sparen voor een volgende trip, was volop aan het festivallen en bovendien was het zomer. Toen werd mijn telefoon gestolen en dacht ik dat de wereld instortte. Oftewel gevalletje wereldvreemd.

Afgelopen vrijdag heeft ‘iemand’ (ik probeerde een woord te vinden waar ik al mijn haat in kwijt kan, blijkt: hier is nog geen geschikt woord voor) mijn telefoon uit mijn tas gejat terwijl ik even stond te kletsen met een vriendinnetje voor een café (dit keer in volledig nuchtere staat, wil ik graag vermelden). Toen ik opmerkte dat dit was gebeurd, was het enige wat ik dacht ‘tuurlijk, kan er ook nog wel bij’. Uiteraard heb ik enkele uren hier om gerouwd in de vorm van flinke ugly cries, maar tegen het avonduur die zaterdag besloot ik dat er maar 1 oplossing was op dat moment: wijn. Wijn leidt tot de ‘fuck it’-instelling. En ach, die heb ik maar aangehouden.

Je kunt je wel door alles uit het veld laten slaan, maar wat schiet je er mee op? Toen mijn vader hoorde dat mijn telefoon gestolen was, dacht hij dat ik in een flinke depressie zou belanden (denken mijn ouders volgens mij nog steeds), omdat ik bekend sta als dramaqueen en iemand die niks zelf kan oplossen. IK HEB NIEUWS: ik kan het nog steeds niet zelf oplossen, maar wel er zelf mee dealen. En daar ben ik trots op. Schouderklopje voor mezelf.

Oh je mag wel pity tonen in de trant van een fles wijn brengen hoor, dat mag.

The sad life of a werkeloze

Niet werken gaat je niet in de koude kleren zitten. Ik merk echt dat ik mezelf soms een beetje kwijt raak. Eerder stond ik elke dag om 6.45 op om te gaan werken, was ik pas 19.30 thuis en had ik ’s avonds ook genoeg plannen. Geen probleem, ik kon mijn enthousiasme en passie kwijt in mijn drukke planning.  

Nu als werkeloze begint mijn dag zo rond 10.00 uur wanneer mijn wekker afgaat. Ik draai me nogmaals om, want ja, waarvoor moet ik opstaan? Vaak begint mijn werkelijke dag niet eerder dan 12.00 uur. Dan voel me op dat moment schuldig dat ik mijn hele ochtend hebt verprutst met niks doen (nou ja, lekker ontbijt gemaakt en Pinterest afgestruind). Vervolgens ga ik op zoek naar werk: er is geen werk. Elke dag maakt deze constatering me opnieuw bedroefd.

Naast nagels lakken, uit het raam staren, marktplaats afstruinen, films kijken en teveel wijn drinken, geef ik toe dat ik soms best nuttige dagen heb. Maar ondanks ik mezelf zo goed mogelijk probeer te vermaken, merk ik dat ik de laatste tijd best wel somber wordt. Ook begin ik me te beseffen dat ik best veel veranderingen heb doorgemaakt de afgelopen tijd. Het is heus niet zo dat ik de hele dag huilend op de bank zit, maar energie en motivatie zijn ver te zoeken. Uitgebreid koken wordt me ineens teveel moeite en zelfs boodschappen heb ik als enthousiaste Albert-Heijner al dagen niet gedaan. Ook staan er nog genoeg dozen van de verhuizing op de gang die heel graag uitgepakt willen worden.

Hè, wat een klaagzang! Ja sorry, ik wilde perse mijn blogje updaten, maar meestal doe ik dit als ik een goede bui heb. Helaas is die al dagen nergens te bekennen. Daarnaast zal het voor menig mens in mijn omgeving misschien wel een opluchting zijn om dit te lezen: ik geef toe dat ik niet zo stoer ben als ik me voordoe. Dit wil niet zeggen dat het niet ‘prima’ met me gaat. Het gaat meestal heel prima, soms minder prima; over het algemeen prima (ken je dat, wanneer je een woord te vaak zegt, klinkt het ineens heel raar - dat heb ik nu met ‘prima’).

Ik weet dat er velen met mij zijn die in een dergelijke werkeloze situatie zitten en soms ook last hebben van het werkeloos-zijn-is-saai-syndroom, daarom een aantal tips om je leven een beetje op te twerken.

• Zet koffie en terwijl je het drinkt denk je ‘heel chill, koffie’
• Koop apart eten en vertel vervolgens mensen dat je dit hebt gekocht (ik heb gevulde wijnbladeren in blik gekocht)
• Ga online sale shoppen met je creditcard, hoef je toch pas volgende maand te betalen (als de rekening komt, mag je mij hier niet de schuld van geven)
• Maak vast je verlanglijstje voor je verjaardag (mijne is over 2 maand, kan best. Is het over 8 maand, kan ook).
• Leg een filmcollectie aan en deel vervolgens aanraders met mij
• Lak je nagels
• Zet nogmaals koffie
• Ga bieden op advertenties op marktplaats en zodra de verkoper contact met je opneemt niet reageren
• Bedenk hoe je visitekaartje eruit gaat zien en hoe je de term ‘werkeloze’ een creatieve twist kunt geven
• Je bed uitgebreid opmaken en vervolgens vinden dat het zo in een interieur magazine kan
• Pinterest afspeuren voor home-inspiration
• Idiote filmpjes delen op Facebook

Hopelijk, nadat ik mijn eigen tips heb afgewerkt, is mijn happy-writer’s block opgeheven en zal ik geen self-pity posts meer plaatsen. Geniet van je koffie.