De pijnlijke realiteit van het 24 worden

Mijn leeftijd is momenteel een veel besproken onderwerp. Mijn verjaardag van afgelopen zaterdag zal hier een grote rol in spelen, maar nu ben ik dan officieel 24. Ik vind het een flinke stap.

Als je 23 wordt, tja; 22 of 23, daartussen zit vrij weinig verschil. Ben je 23, dan ben je wanneer het uitkomt een volwassene, maar eigenlijk word je simpelweg nooit serieus genomen als volwassene. Veelal zijn drieëntwintigjarigen nog studerend, maar ik spits me even toe op de net-werkenden drieëntwintigjarigen, aangezien ik me hier net even wat beter in kan verplaatsen. In het weekend tot het gaatje (de zondagochtend uitspraak zo rond 6.30: ‘haaaa, over 24 uur moet ik naar mijn werk’ is alom bekend), en doordeweeks met moeite uit bed zo rond het netgenoemde pijnlijke tijdstip. Uiteraard draait onze week niet om werken, maar om het weekend en de avonden waarbij je standaard teveel wijn drinkt met je (meestal studerende) vriendinnen. Werken nemen we nog niet zo serieus, behalve de Vrijmibo. Koffie is van maandag tot vrijdagmiddag je beste vriend.

Maar dan: 24. Tot 08.00 in de ochtend doortrekken wordt ineens een tikje ordinair, of jong. Ik verbloem het bij collega’s en ouders maar tot ‘een uurtje of 4 à 5’ terwijl ik flink lallend over straat heb gelopen tot het licht werd. Ik wed je dat dit het jaar wordt dat iedereen gaat samenwonen om me heen. Sowieso ga ik een van de eerste bruiloften in me leven meemaken (ja echt, ik heb er slechts 2 bijgewoond, ik was 7 en 9). Mocht een vriendin zwanger raken, verwacht dan geen enthousiaste, leuke reactie. Nee, ik schrik me de pleuris en krijg het Spaans benauwd. Kinderen, trouwen; echt nog even niet voor mij.

Je bent 24 en werkend. Je bent veruit de jongste collega. Je moet meepraten over kinderen, de oppas en schoonouders. Niemand praat met jou over Geordie Shore, de worst-hangover-ever en diepvriespizza’s.

Maar, nu ik 24 ben, ben ik wel tot een aantal (verstandige) inzichten gekomen. Ik heb dingen geleerd en voel me soms toch ergens wel volwassen. Ik weet nu bijvoorbeeld dat een A-merk wodka oprecht beter smaakt dan die hele goedkope van 9 euro. Ook heb ik afgeleerd niet dronken te worden de dag voor je moet werken, want een kater op kantoor is verre van een pretje. Gênante foto’s op Facebook; ik heb toch liever niet dat collega’s die zien. Het is oké om soms een avond thuis te blijven, want je wilt ‘bijkomen’. En een zaterdagavond nièt de stad in, maakt je nog geen loser. Conclusie: ik ben daadwerkelijk een jaartje wijzer geworden. Niet verstandiger; daar heb ik nog zeker 5 jaar voor nodig.


Mijn oprechte excuses voor de lange afwezigheid op mijn blog. Een turbulente periode gehad, maar dan in positieve zin! Binnenkort een update over hoe geweldig mijn leven wel niet is.