Mijn verborgen talenten

Aangezien ik op zoek ben naar werk maar niks vinden, is het toch een noodzaak dat ik mezelf een beetje verkoop. De vraag ‘Waar ben je goed in?’ komt dan ook vaak terug. Een aantal dingen zijn duidelijk: ik ben goed in kleding kopen, ik ben erg sociaal en heb talent voor communiceren (voornamelijk onzin). Maar, jawel, ik heb ook een aantal verborgen talenten. Hou je vast, daar komen ze.

Nepwimpers plakken

Had je niet gedacht hè? Nee, ik namelijk ook niet. Mijn mede Geordie shore-fan vriendin en ik worden soms net teveel beïnvloed door dit programma en dan komen dit soort dingen om de hoek kijken. Of ik ‘even haar wimpers op haar ogenleden wilde plakken’. Ik zag dichtgeplakte ogen en wimpers op de kop voor me, maar nee, in een mum van tijd had ik dit ‘ding’ perfect geïnstalleerd. En dit tafereel heeft zich meerdere malen herhaald. Jawel, getalenteerd wimperplakker, hatsee.

Ouders

Niet mijn eigen ouders, de ouders van anderen: ze mogen me altijd. Ik gooi mijn charmes in de strijd en instant zijn ze om. Dus, toekomstige boyfriend, wees niet bang. Tevens kan ik ook perfect met ouders van vrienden, met ouders van vrienden van vrienden, ouders van buren en andere ouders, mocht dit ooit van pas komen.

Wijnflessen openmaken

Niet geheel onverwacht dat ik hier goed ik ben. Maar gisteravond heb ik toch wel even mijn skills getoond. Situatie: ik was bij een vriendinnetje, ze wilde een flesje wijn optrekken maar tot haar grote schrik was dit geen draaidop. Ik hoor je denken ‘oh geen kurkentrekker’. Dit was niet het probleem. De kurkentrekker was er. Maar het was zo eentje die je er in moet draaien en gewoon lomp moet trekken, niks systeem. Het duurde even, verschillende posities geprobeerd, arm uit de kom, maar ja, Sacha had hem open hoor.

Ik moet nog overwegen of ik dit daadwerkelijk op mijn cv ga zetten, maar dit ik hier trots op ben, mag dan wel duidelijk zijn. Ik hoop dat ik nog veel nuttige, verborgen talenten mag gaan ontdekken.

Het verschil tussen mannen en vrouwen - communiceren

Ik ben zeker niet de eerste die heeft opgemerkt dat er wel degelijk een duidelijk verschil is tussen mannen en vrouwen. Ook zeker niet de eerste die hier over schrijft. Maar toch blijft dit voor mij een dagelijks punt van ergernis, of eigenlijk ook fascinatie. Hierbij wil ik wijzen dat zowel mannen als vrouwen vreemde wezen zijn, dus dat ik als vrouw zijnde niet alles ga gooien op de man.

Een vriend van mij liet mij laatst dit filmpje zien (uiteraard laat een man dit aan vrouw zien), maar ik snapte zijn punt wel. Herkende overigens veel van mezelf in de 'vrouw' hier.



Maar het punt dat ik eigenlijk wilde maken is de manier van communiceren. Als een man zin heeft om te langs te komen, zal hij waarschijnlijk sturen (in deze Whatsapp/Facebookmaatschappij) 'Hee, zal ik even langskomen?' (probeert hij zich enigszins in te dekken dat hij niet alleen seks wilt: 'Hee, zal ik een kop thee komen drinken?'). Op zich erg duidelijk. 
Vrouwen pakken dit anders aan. Wij sturen iets in de trant van 'Wat zal ik vanavond eens doen?' of 'Ik heb op zich wel zin om een filmpje te kijken'. Wij wachten tot de man zich aanbiedt om ons avondprogramma te vullen. Hij, ja echt, snapt dit vaak niet. Ze proberen je 'probleem' soms op te lossen door ideeën te geven wat je die avond kunt doen, of, heel typisch, vertellen wat ze zelf gaan doen. De lieve man zal antwoorden van 'ga een serietje kijken', maar botterik (klaarblijkelijk mijn type) zegt 'ik kijk voetbal'. Ze snappen subtiele hints niet.

Oplossing: wees zelf direct. -> Shit is not working, I'm telling you. Ze schrikken er van. 

De vrouw zegt: 'Hee, kom je zo hier chillen?'. Of hij antwoordt een half uur niet, of wordt gaat eerst over zijn avondplanning ouwehoeren. Vervolgens is het antwoord vaak wel ja, maar dat gaat niet zonder slag of stoot. Hierbij wil ik wel wijzen naar het feit dat deze situaties over de beginnende-date-periode gaat. Mocht hij al meerdere malen bij je geweest zijn, dan kan de 'Kom je chillen?' wel. 

Vrouwen zijn niet vaag. Mannen zijn dat. 

Het woord afscheid is hiervoor echt te sentimenteel

Ik begin me nu pas te beseffen dat ik over een paar daagjes mijn hol in Zwolle moet verlaten. Mixed feelings, eerlijk waar. Afgelopen maandag heb ik mijn nieuwe huisje getracht te verven (volgens mij staat er nu heel groot 'epic fail' op de muur), waardoor ik vreselijk zin heb om de boel in te gaan richten en mijn plekje ervan te maken. Maar ik besef me ook steeds meer dat ik straks niet meer mijn favoriete vriendinnetje bij me in huis heb, de supermarkt niet meer onder mijn huis zit maar er 3 minuten voor moet fietsen, een nieuwe sportschool moet gaan zoeken en te makkelijk bij fijne winkels ben waar ik teveel geld uitgeef. 

Sinds de befaamde 'break-up' en het werkelozen-wezen ben ik (vrij logisch) een nieuw leventje gaan leiden. Het bestond uit veel wijn, veel uitgaan, veel hangen, series kijken, spotify luisteren, heel verdrietig zijn, heel blij zijn en nieuwe mensen leren kennen. Op zich een prettig leven, maar ik mis werken. Een plek waar ik mijn ambitie en enigszins passie in kwijt kan. En een ambitieuze baan ga ik in het fijne Zwolle niet snel vinden. Wat dat betreft ben ik heel blij dat ik richting het westen ga en er als het ware een nieuwe wereld voor me open gaat (de crisis daargelaten). Even een kleine snik, want de fijne koffiemomenten met Dionne, de de gelukte en gefaalde kookmomenten met Vera en de zumbasessies met moeder en zuster ga ik enorm missen. Gelukkig krijg ik nieuwe, leuke momenten met andere vriendinnen daarvoor terug en woon ik uiteraard maar een klein uurtje met de trein van mijn oude leven vandaan. 

Hierbij een shout-out naar alle mensen die de afgelopen 3 jaar mijn Zwolse leven tot een groot feest hebben gemaakt. Thanks en jullie zijn nog niet van me af. Zet de slaapbank maar klaar. Die van mij staat altijd klaar voor jullie! 

(Kom je me niet asap opzoeken in Amsterdam, dan gooi ik je van Facebook af)

LIEFDE