Story full of Wanderlust

Dan zit je hier, op je vrije dag, vrij weinig uit te vreten. Snotverkouden, al de hele dag in bed series te kijken. Thuis, in het koude Nederland.

Ik heb een enorm last van het zogenaamde 'wanderlust' syndroom. Maar ik moet me er bij neerleggen dat mijn bankrekening me de komende maanden vrij weinig gaat toelaten, laat staan opnieuw op reis. Ik zal het tot dus ver toch moeten doen met het normale leven: werk, sociale contacten en vooral manieren bedenken om goed te leven en ondertussen als een idioot te sparen zodat ik weer weg kan (ja, ik heb al helemaal bedacht waarheen, hoelang, etc.). Maar, thank god, houden de geweldige herinneren die ik heb aan mijn reis in Azie me op de been, en vooral gestimuleerd om te werken en me ter vermaken hier in Nederland.

Mensen geven aan dat ze alles willen horen over mijn verhalen in Azië. Leuk en aardig, maar tot nu toe heb ik nog vrij weinig dingen écht mogen delen. Ik heb goeie story-momenten gehad hoor, daar niet van, maar ik wil het liefst de hele dag zinnen maken die beginnen met 'ja in Thailand..'. Ik heb gemerkt dat dit niet bij iedereen even goed valt. Daarom, voor de mensen die wel geïnteresseerd zijn (waarschijnlijk alleen Dionne), mijn geluksmomentjes van Azië op een rijtje!

(Oh en ben je net zo'n hopeloze romanticus als ik, zet dan ondertussen even dit nummer op: 'Pompeii' van Bastille.)

Al vrij vroeg in onze reis zijn we naar Pai gegaan, een dorpje in het noorden van Thailand. Dit was de beste plek van onze reis (Dionne is het met me eens). Deze plek is gemoedelijk (je komt steeds dezelfde mensen tegen), heeft het beste eten van Thailand gewoon op straat te koop voor zo'n 50 cent, een goed nachtleven (geen clubs maar bars die sowieso open tijd tot het licht wordt), een leuke nachtmarkt en een prachtige omgeving. Meerdere geluksmomenten heb ik hier gehad, maar ééntje was zeker de zonsondergang in de Canyon met een groep leuke mensen.

Uiteraard een hoogtepunt: onze wensballon. Heel suf, maar dat was al jaren een droom van mij, om zo'n ding de lucht in te laten. En waar beter dan in Pai?!

Vanaf Pai hebben een helse rit gemaakt naar Koh Phangan van 48 uur. Hier was wel iets heel gaafs; de nachtbus van Chiang Mai naar Bangkok. De meeste nachtbussen zijn niet comfortabel, maar deze bus was serieus luxer dan limo. Onze stoelen konden helemaal plat, we hadden een prive televisie met de nieuwste films (zie: in Nederland nog in de bios), een game console en uiteraard een massage chair. Helaas geen goede foto van. De nachttrein daarentegen een 'een keer, nooit weer' (we hadden zitplekken, geen slaap..).

Koh Phangan was het eerste eiland waar we naartoe zijn gegaan, maar ook gelijk één van de leukste. Niet omdat het eiland geweldig mooi is (is het ook hoor), maar omdat we hier gewoon erg veel leuke dingen hebben gedaan. Het half moon festival was zeker een hoogtepunt, al ben ik hier vele punten verloren tijdens de avond.. Thaise buckets doen veel met je. Denk ik. Maar bovenal, onze bungalow in Koh Phangan was echt geweldig. Super cheap, lief bungalow-vrouwtje en aan het strand.

Daarna zijn we naar Koh Tao gegaan en opnieuw onze vrienden uit Chiang Mai/Pai gemeet, die ons hebben rondgetoured op het eiland. Op Koh Tao heb ik voor het eerst gesnorkeld. Bizar hoe scherp en vooral wat je allemaal tegenkomt onder water. Ik had het gevoel dat ik in een tropisch aquarium zat met paarse planten, zebra visjes, grote glimmende vissen en allerlei andere mooie vissen. Sowieso schaf ik mijn eigen snorkelsetje aan mijn volgende reis.

Na Koh Tao volgende een klein dieptepunte: de nachtboot. Ik voelde me net een illegale immigrant. Je sliep op zo'n 60 cm mat op de grond tussen vreemde mensen in op sowieso iets wat niet schoon was. Voor het idee een foto, maar dit laat maar half zien hoe het in werkelijkheid was.

Eén van de meest geweldige momenten van mijn reis was zeker een tour die ik heb gedaan toen ik op Koh Phi Phi was. Hele dag met een bootje mooie plekken bezoeken (Maya beach, aapjes etc.) maar vooral de barbecue aan het einde. Dit was op een verlaten strandje dat alleen bereikbaar is als het eb is. We waren met een leuke groep mensen en vooral de Thaise tourguide jongetjes waren erg schattig. We hebben vanaf zonsondergang tot het bijna vloed was en we echt weg moesten gedanst, gegeten en buckets gedronken. Ultiem genieten vond ik het. Echt.

 Koh Phi Phi had ik zeker niet willen missen, maar na drie dagen feesten was ik blij dat we naar Koh Lanta gingen. En Koh Lanta vond ik heel, heel fijn. Niet zo toeristisch en vooral rustig en mooi. 

Het moment dat we aankwamen merkte ik al dat het een goeie plek zo worden. Dionne vond het wat te rustig, maar ik vond het hemels. Onze bungalow was prachtig ('s nachts wel een beetje eng, zonder klamboe), het eten was geweldig en de sfeer was gewoon top. We hebben hier een avond lang naar de sterren gestaard terwijl we op het strand lagen (niet cliché hoor).

 Vanaf onze laatste plek in Thailand zijn we naar Langkawi in Maleisie gegaan. De rit was niet echt comfortabel: vroeg 's in de ochtend werden we opgehaald door een kleine kutbus. Daar hebben we uren ingezeten, waarna we over zijn geheveld naar een taxi zonder airco met leren bekleding (zwemmen in de auto) met een taxi chauffeur die geen woord engels sprak waar we zo'n 2 a 3 uur in zaten. Vervolgens nogmaals enkele uren in een klein busje die ons bracht naar de boot die we hadden gemist. Hier moesten we enkele uren wachten op de boot. Op Langkawi moesten we nog 30 minuten met de taxi. Ondanks deze reis zat ik hier met een big smile. 'High on traveling'. Het maakte me niks uit wat ik deed, waar ik zat, zolang ik maar elke dag zo kon leven als ik daar deed. Dat denk ik overigens nog steeds. Ik besefte me eindelijk dat ik had gevonden waar ik al zo lang naar opzoek was: geluk. Dit wil niet zeggen dat ik ongelukkig ben. Ik voelde me in het verleden wel vaak ongelukkig. Wat ik zelf hypocriet vond, aangezien ik een geweldige vriendje heb, de liefste familie ooit en een handvol goeie vrienden, een diploma voor een awesome studie, een baan en daarnaast ben ik gezond. Maar ik zocht iets en ik wist niet wat het was. Tot ik in Azië was. Daar heb ik dat gevoel gevonden dat ik zocht. Klinkt suf, op zoek naar een of ander 'gevoel'. Anyway, found it. Enige bij effect is dus de 'wanderlust'. Maar is dat slecht? Ik denk het niet. Ik leg me erbij neer dat het even gaat duren voor ik weer weg kan. Dus tot die tijd kan ik beter maar het beste maken van mijn leven hier, niet?

Ik denk dat ik nu wel genoeg heb geschreven. Ik wil nog een paar dingen kwijt. Ik schrijf deze blog niet om te laten zien 'hoe cool ik ben want ik ben in Azië geweest' (ben ik wel), maar om te laten zien dat ik echt de tijd van mijn leven heb gehad en dat ik wél elke zin mag beginnen met 'ja in Thailand..'. 

Ik wil nog even mijn fijne strandfoto's van Langkawi delen, want jongens echt, het strand is hier geweldig.

 & final, Dionne, bedankt voor alles! Je bent truly één van de tofste mensen die ik ooit heb leren kennen. Deze reis had ik met niemand anders willen doen want dan was het niet zo geweldig geweest!

Genoeg reisgezwijmel. Tijd voor het normale leven, nieuwe geluksmomentjes creëren. 

.LOVE.

State of mind

Hi guys,

Het is al weer een tijdje geleden sinds mijn laatste update. Het leven gaat te snel.

Ik ben nog steeds aan het nagenieten van mijn geweldige reis en alweer volop aan het fantaseren over mijn volgende.

Wat betreft Featherhaze, ik ben er nog niet uit wat ik hiermee wil. Dus nu maak ik er maar even een soort online creatief prikbord van.

Deze quotes kwam ik een aantal dagen geleden tegen op NSMBL tegen. 

.LOVE.